NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΤΟ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ ΜΙΑ ΔΥΣΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΣΕ ΕΝΑ ΓΕΓΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ ΕΥΚΟΛΟ.
Πάρα πολύ τακτικά όμως συμβαίνει αυτό να γίνεται ιδιαίτερα έντονο, ενοχλητικό άρα και κατά κάποιο τρόπο «διαγνώσιμο» μετά από την έναρξη μιας νευρολογικής νόσου π.χ. ένας ο οποίος είναι «τζογαδόρος» και δεν μπορεί να χαλιναγωγήσει αυτή του την τάση σε ότι αφορά την προσωπικότητά του είναι δυνατόν μετά από μια πάθηση π.χ μετά από μια εξωπυραμιδική συνδρομή να αυξήσει αυτή την δυσλειτουργία στο έπακρο σε σημείο που να μην μπορεί να τον ανεχτεί το περιβάλλον ή ακόμη και αυτός ο ίδιος τον εαυτό του. Βλέπουμε λοιπόν ότι στα νευρολογικά σύνδρομα πάρα πολύ τακτικά το μεσαίο γίνεται μεγάλο και το μεγάλο γίνεται «μέγιστο» μετά από την εγκατάσταση μιας νόσου.
Αυτήν την αλλαγή πρέπει να την συμπεριλάβει ο θεράπων ιατρός μέσα στα διάφορα κριτήρια πάνω στα οποία βασίζει την θεραπευτική αγωγή και να αντιδράσει ανάλογα έτσι ώστε να μην συγκεντρωθεί μόνο στο γεγονός της ασθένειας αλλά να επεκταθεί ακόμα παραπέρα δηλαδή στην δυσπροσαρμοστικότητα που υφίστανται έτσι που να μπορεί να καταπολεμήσει και αυτό διότι με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνει ολοκληρωματική θεραπεία.