NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Ο ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΚΙΝΗΣΕΩΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΕΝΑ ΤΜΗΜΑ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΟ ΛΟΓΟ, ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΠΑΡΕΓΚΕΦΑΛΙΔΑ.
ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ, ΟΤΑΝ ΕΧΟΥΜΕ ΜΙΑ ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΟΥ ΑΥΤΟΥ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΤΩΝ ΚΙΝΗΣΕΩΝ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΑΡΕΣΤΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ.
Όταν, λοιπόν, έχουμε μια προσβολή της παρεγκεφαλίδας σε ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας κατά κύριο λόγο έχουμε την περίφημη «τριάδα του Σαρκό». Δηλαδή, έχουμε τον τρόμο του σκοπού, τον νυσταγμό και την τραγουδιστή γλώσσα.
Η τελευταία προκύπτει διότι έχουμε κακή νεύρωση όλων των μυών, που συμμετέχουν στην άρθρωση του λόγου, έτσι ώστε πολλές φορές συνοδεύεται και από δυσαρθρίες πολύ έντονου χαρακτήρα.
Όλες, βέβαια, αυτές οι καταστάσεις είναι δύσκολο να ξεχωριστούν από τις υπόλοιπες κινητικές διαταραχές της σκλήρυνσης κατά πλάκας, το έμπειρο, όμως, νευρολογικό μάτι είναι πολύ εύκολο να τις ξεχωρίσει τόσο στην αρχή, όσο και στα μετέπειτα στάδια της αρρώστιας.
Στα πρώτα στάδια, βέβαια, εμφανίζονται ελαφρά, αργότερα, όμως, προχωρώντας η ασθένεια είναι πολύ εντονότερα και μάλιστα, ορισμένες φορές παίρνουν τέτοια έκταση, που πλέον χρειάζεται και η βοήθεια της στερεοτακτικής νευροχειρουργικής, προκειμένου να βάλει σε μια τάξη τις κινήσεις.
Κατά κύριο λόγο αυτού του είδους οι αταξίες, που παρατηρούμε, είναι αυτές των άνω άκρων και αυτές των κάτω άκρων, με αφορμή αταξία του βαδίσματος, όπου το βάδισμα, καθώς επίσης η σύλληψη ενός αντικειμένου ή και η προσπάθεια να φέρει κανένας το δάχτυλο του στην μύτη είναι πάρα πολύ δύσκολη. Πολύ τακτικά και ιδιαίτερα στα προχωρημένα στάδια προστίθεται σε όλα αυτά και η αταξία του κορμού, που εμποδίζει τον ασθενή να στέκεται ή ακόμη να κάθεται.
Μια διαφοροποιημένη κατάσταση ακόμη είναι η δυσδιαδοχοκινησία. Είναι η κατάσταση όπου το ένα χέρι δεν μπορεί να συντονισθεί με τον αριθμό (εγώ πιστεύω ρυθμό-διάβασε το) του άλλου χεριού ή δεν μπορεί να υπολογίσει ακριβώς μια απόσταση που κάνει το χέρι, προκειμένου να συλλάβει ένα αντικείμενο και αυτό το λέμε δυσμετρία.
Υπάρχει, βέβαια, και ο τρόμος του σκοπού όπου το χέρι γνωρίζει προς τα πού πρέπει να πάει και τι να συλλάβει, αλλά, του είναι πάρα πολύ δύσκολο στον τελικό σκοπό να κάνει την τελική κίνηση χωρίς κανένα πρόβλημα.
Σε όλα αυτά κατά καιρούς προστίθενται και επιθέσεις ιλίγγου (ζαλάδας), οι οποίες είναι πάντοτε συνυφασμένες με ατακτικές κινήσεις.
Γενικά, το θέμα του συντονισμού των κινήσεων είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο σε ότι αφορά την σκλήρυνση κατά πλάκας και επειδή στην κυριολεξία κάνει την ποιοτική ζωή στον ασθενή αδύνατη, έχει τα τελευταία χρόνια αναπτυχθεί ένας ολόκληρος μηχανισμός χειρουργικών επεμβάσεων με ειδικά μηχανήματα, προκειμένου να βελτιώσουν ή να περιορίσουν τις δυσάρεστες αυτές καταστάσεις, έτσι ώστε να κάνουν υποφερτή την ζωή του ασθενούς.
Δυστυχώς και σε αυτήν την περίπτωση δεν υπάρχει κανένα ειδικό φάρμακο, το οποίο να περιορίζει την μία ή την άλλη κατάσταση, παρά μόνο με μια γενικευμένη θεραπεία, η οποία βελτιώνοντας όλα τα συμπτώματα βελτιώνει και αυτό.
Εκείνο, βέβαια, που πρέπει -όπως κάθε φορά τονίζουμε- να προσέξει κανείς, γιατρός, συγγενής ή ασθενής είναι, όταν παρουσιαστούν αυτές οι καταστάσεις δυσμετρίας, δυσλειτουργίας και διαταραχής της αρμονίας των κινήσεων, έγκαιρη ιατρική και φαρμακευτική επέμβαση.