NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΦΩΤΙΕΣ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ, ΠΟΥ ΖΗΣΑΜΕ ΟΛΟΙ ΤΟ ΠΡΟΠΕΡΑΣΜΕΝΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΜΙΚΡΕΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ.
Η πυρκαγιά των δασών και ο αφανισμός φαίνεται ότι είναι ένα από τα πλέον ακριβά τιμήματα του σύγχρονου πολιτισμού. Βλέποντας τις φωτιές της Αυστραλίας και ακούγοντας τους τοπικούς ρεπόρτερ να κάνουν τα διάφορα σχόλια, θυμήθηκα έντονα τους εδώ πολιτικούς, που, τότε που ζούσαμε το ίδιο δράμα, μιλούσαν για «παράπλευρες» απώλειες. Νομίζω ότι όχι μόνο εγώ, αλλά, και πολύς κόσμος τότε δεν κατάλαβε για τι ακριβώς πρόκειται ή τι καταστάσεις συμπεριλάμβανε ο όρος αυτός.
Οι Αυστραλιανοί, όμως, ρεπόρτερ ήταν σαφείς. Αναφερόμενοι στον ανθρώπινο παράγοντα τόνιζαν επανειλημμένα ότι ένα μεγάλο ποσοστό από το κακό που παρουσίαζαν στις οθόνες είχε προέλευση το ανθρώπινο χέρι μιας ψυχοπαθούς προσωπικότητας. Δηλαδή, μιλούσαν ανοιχτά για εμπρησμό.
Εμπρησμό που προκαλούν κάποιοι πυρομανείς σε μεγάλη έκταση με συστηματικό τρόπο εκμεταλλευόμενοι κάποιες αδυναμίες της τοπικής κοινωνίας και ασφαλώς του ισχυρούς ανέμους, που σήμερα ο καθένας ξέρει πότε και πώς θα φυσήξουν.
Αυτό μου θύμιζε και τις δικές μας εμπειρίες όταν κάποιοι, ελάχιστοι, μιλούσαν για πυρομανείς, και μάλιστα, είχαν συλληφθεί δύο, με τους οποίους ασφαλώς δεν ξέραμε τι έγινε μετέπειτα.
Από ιατρικής πλευράς, η πυρομανία είναι μία από τις πιο ισχυρές ψυχικές ασθένειες, όπου πέρα από την ψυχική διαταραχή, συνοδεύεται και από διαταραχή συναισθήματος και σκέψης με απόλυτα οργανωμένο και τελετουργικό τρόπο.
Η καλή γνώση περί της πυρκαγιάς και του εμπρησμού είναι τόσο ανεπτυγμένη στην ψυχοπαθολογία των ασθενών αυτών, σε πολλαπλάσιο σημείο από ότι η αφέλεια των υπολοίπων ανθρώπων, σε σχέση με τις αιτίες της πυρκαγιάς.
Βέβαια, εδώ δυστυχώς ισχύει το ρητό «πρέπει να πάθεις, για να μάθεις», όπως εμείς ή οι Αυστραλοί τώρα. Μόνο που οι Αυστραλοί, σαν πιο ψύχραιμος λαός με περισσότερα διοικητικά και επιστημονικά μέσα, ίσως εμβαθύνουν στο θέμα αυτό για να δρομολογήσουν ελέγχους τέτοιους, που θα εμποδίζουν την επανάληψη αυτών των φαινομένων.
Μακάρι κι εμείς να μπορούμε να μιμηθούμε αυτό, έτσι που να διαφυλάξουμε, μέσα στα άλλα που μας ταλαιπωρούν, τουλάχιστον το λίγο πράσινο που μας απέμεινε.