NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΕΧΕΙ ΔΙΑΦΟΡΑ ΕΝΑΣ ΑΣΘΕΝΗΣ ΠΟΥ ΠΟΝΑΕΙ, ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΑΛΓΟΠΑΘΗ ΑΣΘΕΝΗ. ΣΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ, ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ.
Στην περίπτωση ενός ασθενούς που πονάει, προέχει ένας τραυματισμός ή ασθένεια, που προκαλεί και τον πόνο. Ανάλογα δε με την ένταση του τραύματος ή παθογένειας της νόσου, είναι και η ένταση του πόνου. Το βέβαια είναι ότι με τη θεραπεία του τραύματος ή την αποθεραπεία της νόσου υποχωρεί και ο πόνος του ασθενή. Πρόκειται, δηλαδή, για μια απόλυτα φυσιολογική εξέλιξη, που ακολουθεί ένα τραυματικό γεγονός.
Τελείως διαφορετικά είναι στην περίπτωση της αγγειοπάθειας. Εδώ, ο πόνος που προκαλεί τη νόσο είναι και το αίτιο της αρρώστιας. Μιλάμε, δηλαδή, για τον ασθενή που μόνο πονά.
Τυπικό παράδειγμα σε αυτές τις υποθέσεις είναι οι πόνοι – φάντασμα. Εδώ, ο ασθενής αισθάνεται π.χ. να πονάει το ακρωτηριασμένο πόδι φοβερά ακριβώς στη θέση που λείπει. Ο εγκέφαλος παραπλανεί τον ασθενή και τον οδηγεί σε ψεύτικες εντυπώσεις, με πραγματική, όμως, την αίσθηση του πόνου.
Το φαινόμενο, βέβαια, μπορεί να συμβεί και χωρίς ακρωτηριασμό. Οι πόνοι αυτοί μπορεί, όμως, να είναι πολύ πιο έντονοι και να αλλάξουν τη συμπεριφορά του ασθενούς, έτσι ώστε να χαρακτηρισθούν υποχονδριακοί, υστερικοί ή ψυχασθενείς, και μάλιστα, πολλές φορές να υποστούν και ανάλογες θεραπείες.
Σήμερα, όμως, γνωρίζουμε ότι τέτοιου είδους πόνοι είναι αληθινοί, ακόμη και αν δεν είναι δυνατό να πιστοποιηθούν με ακτινογραφίες ή στο μικροσκόπιο. Μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι τέτοιου είδους ψυχικοί πόνοι είναι τόσο πραγματικοί και επώδυνοι, όπως οι κολικοί του νεφρού.
Και αυτό συμβαίνει για έναν πολύ απλό λόγο. Η διαδικασία που προκαλεί το άλγος στον εγκέφαλο και στις δύο περιπτώσεις είναι η ίδια. Δηλαδή, οι αλγοπαθείς ασθενείς είναι σε πιο δυσμενή θέση, διότι στους περισσότερους ιατρικούς κύκλους δεν θεωρούνται ασθενείς.