NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

ΟΙ ΕΝΔΟΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΛΟΙΜΩΞΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΣΕ ΜΙΚΡΟΒΙΑ, ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΣΘΕΝΗ.
ΜΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΑΣΘΕΝΗ ΜΕ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ ΠΡΙΝ 25 ΧΡΟΝΙΑ.
Διαβάζοντας την εφημερίδα «ΈΘΝΟΣ» στις 15.01.09 σχετικά με την υπόνοια για ύπαρξη κλεμπσιέλλας στο νοσοκομείο «Αττικό», θυμήθηκα με τρόμο μία παρόμοια περίπτωση, που κόστισε αφάνταστα σε χρήμα, χρόνο και ανθρώπινο υλικό 25 χρόνια πριν, κατά τη διάρκεια της θητείας μου σε ένα γερμανικό νοσοκομείο.
Επρόκειτο για μία νεαρή ασθενή, η οποία είχε έναν καλοήθη όγκο στην παρεγκεφαλίδα και μετά τη χειρουργική επέμβαση ανάρρωνε κανονικά στο σταθμό με άλλους ασθενείς.
Ξαφνικά, άρχισε να παραπονείται για πόνους στον αυχένα, ενώ ήταν εν πλήρη συνειδήσει και διαύγεια πνεύματος. Σε δύο μέρες τα ίδια συμπτώματα παρουσιάστηκαν και σε δύο άλλες ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας, που ήταν στο ίδιο δωμάτιο και δέχονταν ανοσοκατασταλτική θεραπεία.
Στο νοσοκομείο επικράτησε ένας μικρός πανικός, αλλά, οι αρχικές ενδείξεις δεν έδειξαν τίποτε ανησυχητικό. Πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι 25 χρόνια πριν, ακόμα και στα γερμανικά νοσοκομεία, δεν υπήρχαν τα σύγχρονα μέσα και τα ευαίσθητα αντιδραστήρια που διαθέτουμε σήμερα.
Μετά από ένα μεγάλο πανικό και εκατοντάδες εξετάσεων, εντοπίστηκε ότι και οι τρεις ασθενείς έπασχαν από κλεμπσιέλλα.
Μετά από τη διαπίστωση αυτή, άρχισε ο μαραθώνιος της θεραπευτικής αγωγής. Δοκιμάστηκαν όλα τα τότε σύγχρονα αντιβιοτικά σε διάφορους συνδυασμούς και κάτω από διάφορες καταστάσεις.
Τα αποτελέσματα ήταν πενιχρά, εξόν από ένα αντιβιοτικό, το οποίο τώρα έχει καταργηθεί, λόγω της τοξικότητάς του, που και τότε χρησιμοποιήθηκε με μεγάλη δυσκολία, αυτό της χλωραμφενικόλης.
Τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά για τις δύο ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας, όπου οι εμπύρετες διαταραχές υποχώρησαν γρήγορα και οι δύο ασθενείς συνήλθαν, ώστε να μεταφερθούν εκτός κινδύνου από το νοσοκομείο.
Αντίθετα, η τρίτη ασθενής, που είχε υποστεί την εγχείρηση του εγκεφάλου, παρέμεινε με ισχυρή αντίσταση στην αντιβίωση και με μόνιμη επιδείνωση της κατάστασής της.
Εκείνη την εποχή μία γερμανική εταιρεία φαρμάκων από το Μόναχο είχε μόλις αρχίζει την παραγωγή των ανθρώπινων ανοσοσφαιρινών σε πειραματικό στάδιο. Η ενδοφλέβια χορήγησή τους σε συνδυασμό με τη χλωραμφενικόλη, έκαναν πράγματι ένα μικρό θαύμα και η ασθενής σώθηκε, αφού χρειαζόταν να λαμβάνει, όμως, ανοσοσφαιρίνες επί μήνες.
Σαν ουσιαστικός παράγων βοηθείας τότε είχε συνυπολογιστεί το νεαρό της ηλικίας και η εν γένει καλή της φυσική κατάσταση.
Η μικρή αυτή ιστορία πριν από 25 χρόνια δείχνει ότι η κλεμπσιέλλα, ακόμα και σήμερα, παραμένει ισχυρή και αν ένα νοσοκομείο ελληνικό προσβληθεί, έστω και ενδημικά, από αυτή, το πρόβλημα θα είναι τεράστιο.