NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Μια συνέντευξη του Δ. Κουντούρη για τη νόσο – μάστιγα του αιώνα μας.


Ε: Ποια θεωρείται ως επικινδυνότερη ασθένεια του καιρού μας;
Α: Σε κοινωνικό – ιατρικό επίπεδο, χωρίς αμφιβολία, ο κίνδυνος νούμερο ένα είναι η ασθένεια του Αλτσχάιμερ.

Ε: Γιατί συμβαίνει αυτό;
Α: Στις άλλες νευροψυχιατρικές ασθένειες τα όριά του και η συχνότητά του είναι συγκεκριμένα. Έτσι, λοιπόν, υπάρχει περιθώριο υπολογισμού και δυνατότητα θεραπευτικού σχεδιασμού. Στις άνοιες τύπου Αλτσχάιμερ δεν υφίσταται κάτι τέτοιο. Αυξάνονται συνεχώς χωρίς να υπάρχει καμία ουσιαστική αντίδραση για κάποια ριζική θεραπεία.

Ε: Ποιο είναι το κοινωνικο-οικονομικό κόστος;
Α: Στην Ελλάδα με στατιστικούς υπολογισμούς, έχουμε περίπου 120-150 νέες περιπτώσεις την εβδομάδα. Τα καθημερινά έξοδα για τη φροντίδα των ανθρώπων αυτών πανελλήνια υπολογίζονται στο 1,5 εκατομμύριο ευρώ.

Ε: Γιατί έχει η ασθένεια τέτοια εξέλιξη και μάλιστα, με τόσες κοινωνικές προεκτάσεις;
Α: Κατ’ αρχήν, η αρρώστια έχει μια «ύπουλη» πορεία. Αρχίζει με μικρές διακοπές μνήμης, ώσπου μετά από πάροδο ετών την καταστρέφει τελείως μέχρι ο ασθενής να πεθάνει από μαρασμό. Στα προηγούμενα χρόνια, τα περιστατικά αυτά απορροφώνται από την οικογενειακή φροντίδα και την κοινωνική ομοίγηρη. Τώρα πια ο τεράστιος αριθμός των ασθενών αυτών δεν αφήνει τέτοια περιθώρια.

Ε: Υπάρχουν ουσιαστικές και συστηματικές θεραπείες;
Α: Όχι. Ότι γίνεται βασίζεται σε υποθέσεις. Οι υποθέσεις αυτές είναι ελάχιστες και από αυτές, ένα μέρος έχει υιοθετηθεί από τις φαρμακευτικές εταιρείες. Λόγω αναποτελεσματικότητας των παραχθέντων φαρμάκων, οι φαρμακευτικές εταιρείες έχουν χάσει το εμπορικό ενδιαφέρον και έτσι, στον τομέα αυτό έχει έρθει μια στασιμότητα. Εν τω μεταξύ, οι αριθμοί των ασθενών αυξάνονται ραγδαία.

Ε: Πανεπιστήμια και πολιτεία δε μπορούν να αναπληρώσουν το κενό αυτό;
Α: Όχι, για δύο λόγους. Πρώτον, σε γενική βάση λείπουν τα ερευνητικά κονδύλια γενικά, και δεύτερον, σιγά – σιγά, με την πάροδο του χρόνου μειώνεται και ο αριθμός των γιατρών, που έχουν τις γνώσεις να κατευθύνουν τέτοιες έρευνες.

Ε: Δηλαδή, δεν υπάρχει ελπίδα.
Α: Η ελπίδα, βέβαια, πεθαίνει τελευταία. Αλλά, σίγουρα κάτι θα προκύψει και από σποραδικές μεμονωμένες προσπάθειες. Η παγκόσμια ιστορία μας έχει δείξει ότι έτσι γίνεται πάντα.

Ε: Μπορείτε να αναφέρετε κάποια παραδείγματα;
Α: Ναι. Εδώ και χρόνια, μεμονωμένες έρευνες στην Ευρώπη και την Αμερική έχουν δείξει ότι μια ουσιαστική βοήθεια μπορεί να είναι η παρέμβαση με φάρμακα στο ανοσοποιητικό σύστημα των ασθενών. Ακόμη πιο τελευταία, σε γερμανικά ινστιτούτα βρέθηκε ότι ο ηλεκτρισμός και μαγνητικός ερεθισμός βοηθάει ιδιαίτερα.

Ε: Υπάρχει κάτι ατομικό για βοήθεια;
Α: Βέβαια. Και είναι και το πλέον σίγουρο. Πρόκειται για τη συνεχή «εκγύμναση» με τη μόρφωση διά βίου.