NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Η ιστορία καμία φορά επαναλαμβάνεται και αυτοεπιβεβαιώνεται μέσω των προσώπων. Μία τέτοια περίπτωση είναι και ο Γερμανός προπονητής Έβαλντ Λίνεν.

Ο Έβαλντ Λίνεν είναι Γερμανός ποδοσφαιριστής που εργάζεται τελευταία στην Ελλάδα και σήμερα διάβασα μια συνέντευξη του στην «Ελευθεροτυπία». Ακριβώς περίπου 30 χρόνια πίσω είχα διαβάσει μια παρόμοια συνέντευξή του σε ένα γερμανικό περιοδικό που είχε αναδημοσιευθεί ευρέα στο γερμανικό τύπο. Και τότε και τώρα έλεγε τα ίδια ή περίπου τα ίδια.
Ενδιαφέρον έχει η προσωπική του εικόνα. Στα 25 με 30 ήταν ένα γεροδεμένο για τα γερμανικά δεδομένα, μάλλον ψηλό παιδί, πλούσιο σε ποδοσφαιρικό ταλέντο με μία άπειρη χάρη καθώς κουμαντάριζε το τόπι επιτιθέμενος στην αντίπαλη εστία, συνήθως από τη θέση του εξτρέμ. Ήταν από τους ελάχιστους ποδοσφαιριστές μαζί με τον Έτσελ και τον Μπράιντνερ της γερμανικής ποδοσφαιρικής ελίτ που είχαν λόγο.
Ο συγκεκριμένος, μάλιστα, είχε από τότε πολιτικό λόγο. Προερχόμενος από μια εργατική οικογένεια της περιοχής του Ρουρ έπαιζε και σε ομάδες της περιοχής, ζώντας τη μετακαπιταλιστική ευμάρεια της τότε δυτικής Γερμανίας.


Είχε πέρα από την εμφάνιση και όλα τα στοιχεία του ελεύθερου αναρχικού χρησιμοποιώντας μια γλώσσα πλούσια σε νοήματα, παραφράσεις και συνθήματα. Αυτός ήταν ο λόγος που δεν κλήθηκε τότε παρά το πολύ μεγάλο ταλέντο του και στη Γερμανική εθνική ομάδα.
Η συμμετοχή του σε αντινατοϊκές εκδηλώσεις ήταν κάτι άγνωστο για ποδοσφαιρική συμπεριφορά, αλλά, και σαν κοινωνική εκδήλωση εκείνης της εποχής. Μιλάμε για μια εποχή που άνθιζε το γερμανικό φθινόπωρο και κυριαρχούσαν στο πολιτικό στερέωμα οι αντιδράσεις και οι πολιτικές επιρροές από τους αυτοαποκαλούμενους αντάρτες της RAF και όλου του κύκλου των διανοουμένων που τους περιέβαλε. Τότε, μια στάση πολιτική σαν αυτή του Έβαλντ Λίνεν θεωρείτο επιεικώς προβοκατόρικη και σαφώς προκλητική. Ήταν κάτι ανάλογο με το χαρακτηρισμό «αντεθνικόφρων» ή «κομμουνιστής» στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’60.
Ο Λίνεν υπέμενε όλη αυτή την κατάσταση με μεγάλη στωικότητα επαληθεύοντας το μεγάλο Γερμανό φιλόσοφο κατά τον οποίον «ότι δε σε σκοτώνει, σε δυναμώνει».
Ήρθε, μάλιστα, μια στιγμή σε ένα παιχνίδι όπου προπονητής της άλλης ομάδας ήταν ο άλλος γνωστός μας Γερμανός προπονητής Ρεχάγκελ, που επάνω του έγινε ένα από τα πιο τρομακτικά φάουλ που έχει δείξει η γερμανική τηλεόραση σε αγώνα ποδοσφαίρου. Ο Λίνεν το αντιμετώπισε και αυτό με στωικότητα και υπέρμετρα αυστηρό επαγγελματισμό. Χαλιναγώγησε το θυμό του και δεν αντέδρασε εν θερμώ, παρά τοποθετήθηκε, ακόμη και σε αυτό το σημείο, διαλεκτικά.
Πλέον, με τη μορφή του πενηνταπεντάχρονου, με περιττά κιλά για την αθλητική του φιγούρα, προπονητή, τα κρεμασμένα γυαλιά πρεσβυωπίας στο λαιμό και μιλώντας αγγλικά, χωρίς λάθη, τοποθετείται εκ νέου με την ευκαιρία του Φιλ το σύμπλεγμα Μπάντερμαιχοφ σε ερωτήσεις σχετικά με τις παλιές του θέσεις.
Οι απαντήσεις του δείχνουν σταθερότητα θέσης, απόψεων και εντυπώσεων σε έναν άνθρωπο που σίγουρα σπανίζει στο δικό μας ποδοσφαιρικό χώρο, ή ακόμη στο πολιτικό-αθλητικό πεδίο. Μιλάει για τη φτώχεια, τους μετανάστες, τους εξοπλισμούς, τα όπλα και ζητά πολιτική θέση συμμετοχής και όχι κατεύθυνση αρχηγού ή ηγεμόνα.
Για μας που θαυμάσαμε τότε το ταλέντο του σαν θεατές από τις κερκίδες των γηπέδων ερχόμαστε να συμπληρώσουμε τώρα, εκτιμώντας τη σταθερότητα των θέσεών του και την καθαρότητα της πολιτικής του σκέψης με την ελπίδα ότι ένας τέτοιος άνθρωπος θα μείνει για χρόνια κοντά μας στην Ελλάδα για να παραδειγματίζονται αθλούμενοι και φίλαθλοι.