NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Μια συγκλονιστική ταινία, και από πλευράς τεχνικής και περιεχομένου, το «PVC-1» του Σπύρου Σταθουλόπουλου (εικ.1), επεξεργάζεται το θέμα αυτό με τη ζωντάνια ενός ντοκιμαντέρ, αν και πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ. Πρόκειται για μια ιστορία που εξελίσσεται στην Κολομβία, όπου σε μια γυναίκα κάποιοι «κακοί» βάζουν μία βόμβα (εικ.2) , η οποία μπορεί ανά πάσα στιγμή με ένα μηχανισμό να εκραγεί σκοτώνοντας την ίδια και τους τριγύρω.

Το θέμα δεν είναι κοινότυπο, γιατί το περιεχόμενο της ταινίας αφιερώνει τη δυναμική του όχι στην πλοκή των σκηνών και στην έντασή τους, αλλά, στο παιχνίδι του χρονομέτρου, του πιθανού θανάτου με την υπό προϋποθέσεις συνέχιση ζωής. Για το θεατή είναι σίγουρα συγκλονιστικό γιατί πιθανώς πρώτη φορά να έρχεται σε σύγκρουση με το θέμα τόσο ωμά και σε μεγάλο ποσοστό αναμένεται να συγκινήσει με το μοτίβο της «ζωής που πάει και χάνεται» και της αναμέτρησης του χρόνου, της βιολογικής οντότητας που οδεύει στο τέλος, που θα προκαθορίσει κάποιος άλλος. Ο κάποιος άλλος, βέβαια, δεν είναι ο «καλός Θεούλης», αλλά, το χέρι ή η σκέψη ενός ταραγμένου διανοητικά, τελούντος σε σύγχυση ατόμου. Είναι ουσιαστικό πως η σύλληψη αυτού του θέματος, που μόνο οι γιατροί της εντατικής νοσοκομείου είναι σε θέση να ενστερνιστούν αμέσως, συλλαμβάνεται από ένα νεαρό παιδί με αμιγείς καλλιτεχνικές τάσεις και ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική καριέρα. Το ίδιο έργο, όμως, αφήνει το ερέθισμα «πότε είναι η σειρά μου; Πόσος είναι ο χρόνος μου; Πότε τελειώνει ο χρόνος μου;»