NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Ο χώρος των φυλακών είναι, ως γνωστόν, χώρος εγκλεισμού προς σωφρονισμό. Όποιο κοινωνικό ρόλο, όμως, και αν εξυπηρετούν, δεν παύουν με τη στέρηση ελευθερίας του κρατούμενου να του προκαλούν καταναγκασμό και δυσάρεστα συναισθήματα. Άσχετα, λοιπόν, από κάθε εγκλεισμό και πόσο παραβατικός είναι ο κάθε κρατούμενος, ανάλογα με το χαρακτήρα του, παρουσιάζει στις φυλακές και μια αυτοκτονική προδιάθεση.
Η αυτοκτονική αυτή προδιάθεση οδηγεί περίπου σε ένα 2% (στατιστικά ευρωπαϊκών φυλακών) σε αυτοκτονίες. Αυτός είναι και ο λόγος που σε όλα τα σύγχρονα ευρωπαϊκά κράτη, μέσα στα οποία είναι, βέβαια, και η Ελλάδα, έχουν ειδικά κέντρα υποστήριξης κρατουμένων με ειδικούς ψυχολόγους για να εκτονώσουν την ψυχική πίεση από τους όρους κράτησης.
Στο χώρο της προσωποκρατίας μια καινούρια φυλακή, αυτή της Χάγης, για κρατουμένους του Διεθνούς Ποινικού Δικαίου, γράφει τη δική της ιστορία. Πρόκειται για μια πολύ οργανωμένη φυλακή του Διεθνούς Δικαστηρίου στη Χάγη με ευρύχωρα δωμάτια, προσωπικά WC, άνετα κρεβάτια, δορυφορική τηλεόραση, χώρους κοινής συνεύρεσης, βιβλιοθήκη, ψηφιακές παροχές. Μια φυλακή στην κυριολεξία με προδιαγραφές μοντέρνου ξενοδοχείου (εικ).
Η έκπληξη είναι το γεγονός ότι και εδώ η διεθνής στατιστική όχι μόνο δεν αλλάζει, αλλά, παρουσιάζεται αυξημένη. Συγκεκριμένα, από τους τέσσερις θανάτους μεταξύ 37 κρατουμένων, οι δύο είναι αυτοκτονίες. Αυτό δείχνει ότι, παρά τις ανέσεις του χώρου, η φυλάκιση έχει την ίδια επίδραση, ακόμη και σε φυλακές μοντέλο, με μεγάλο ποσοστό στην αυτοκτονία.