NEURO-TALKS / ΝΕΥΡΟ-ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Είναι γνωστό από την εποχή του Καρόλου Ντίκενς του μεγάλου Άγγλου συγγραφέα και του Λονδίνου της εποχής του. Ένα Λονδίνο της ανέχειας, φτώχειας, παρακμής, αδιαφορίας και κοινωνικού σκοταδιού. Κανένας δεν έδινε για τον άλλον την παραμικρή σημασία παρά μόνον για τον εαυτό του. Η προσωπική σωτηρία ήταν η ύστατη κοινωνική αρχή.
Στην επικαιρότητα το “φαινόμενο του περαστικού” το επανέφερε στην επικαιρότητα η Νεοϋορκέζα Κοινωνιολόγος Γουέσλευ Πέρσι με αφορμή τον θάνατο της Έσμυ Γκρίν. Οι εικόνες της Έσμι Γκρίν να πέφτει νεκρή μετά από ατελείωτες ώρες αναμονής στον προθάλαμο ενός νοσοκομείου του Μπρούκλιν έκαναν τον γύρο του κόσμου, γιατί ακριβώς το φαινόμενο του περαστικού δεν ήταν σε οποιοδήποτε νεοϋορκέζικο σταυροδρόμι, αλλά, στην αίθουσα αναμονής ενός ξακουστού ψυχιατρικού νοσοκομείου της περιοχής. Δύο ώρες μάλιστα η κ. Γκρίν βρισκόταν νεκρή στο πάτωμα πριν ενδιαφερθεί οποιοσδήποτε άλλος για την ίδια.
Η Έσμυ Γκρίν, 49 ετών από την Τζαμάικα, μέλος μια 12μελούς οικογένειας και η ίδια μητέρα 6 παιδιών, ήρθε στην Νέα Υόρκη προκειμένου να φροντίζει άλλα παιδιά και στέλνοντας την αμοιβή της για να ζήσουν τα δικά της στην Τζαμάικα.
Η τεράστια κοινωνική πίεση της καθημερινότητας της αμερικάνικης μεγαλόπολης την οδήγησε σε μια έξαρση ψυχικής διαταραχής και στο τέλος ασθενή στο νοσοκομείο όπου πέθανε πάνω στην καρέκλα ξαναθυμίζοντας σε όλους το «φαινόμενο του περαστικού».
Ο τύπος το σχολίασε με καυστικό τρόπο και αυτό-ειρωνία.
Ο λόγος που το αναφέρουμε εμείς είναι η έκπληξη πως από το Λονδίνο της εποχής του Κάρολου Ντίκενς ως την σημερινή κοσμοπολίτικη Νέα Υόρκη το φαινόμενο του περαστικού οξύνθηκε και όχι μειώθηκε.