Από τον Prof.Dr. Δημήτριο Κουντούρη, Νευρολόγο - Ψυχίατρο &την Αγγελική Μπουγιούκου, Ψυχολόγο.
Η επιδημιολογία είναι βασισμένη σε απλές, αρχικές ασθένειες, και απεικονίζει τις αιτίες τους. Το πόρισμα είναι ότι με την μελέτη των στοιχείων της ασθένειας είναι δυνατό να προσδιοριστούν οι αιτίες. Και για πολλούς τύπους ασθενειών η εφαρμογή αυτής της αρχής έχει αποδειχθεί επιτυχής. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως μεγάλο μέρος αυτού που ξέρουμε για τον καρκίνο και τις μολύνσεις, όπως για τη coronary artery disease, προκύπτει από τις επιδημιολογικές μελέτες. Η επιδημιολογία έχει προσδιορίσει, επίσης, πολλές περιβαλλοντικές επιρροές που προκαλούν την ασθένεια. Οι κίνδυνοι της έκθεσης καπνίσματος στον ορυκτό μόλυβδο ακτινοβολίας ιονισμού σκόνης και πολλές από άλλες ουσίες που είναι παρούσες στο περιβάλλον έχουν ανακαλυφθεί και έχουν ποσοτικοποιηθεί κατά ένα μεγάλο μέρος μέσω των επιδημιολογικών ερευνών.
Αλλά στα τελευταία έτη το πλήθος συγκρουόμενων αποτελεσμάτων και ο ψεύτικος συναγερμός από βασισμένες στον πληθυσμό παρατηρήσεις, έχουν οδηγήσει στην άποψη πως η επιδημιολογία έχει φθάσει στα όριά της. Το επιχείρημα είναι ότι οι δυσκολίες του μέτρου της έκθεσης και των ευκαιριών για προκατειλημμένο και τη σύγχυση έμφυτους σε αυτά τα είδη των μελετών καθιστούν την επιδημιολογία, σχετικά με τους παράγοντες κινδύνου, ελάχιστα καλύτερη από την επιστήμη «παλιοπραγμάτων». Αυτό που κάποτε ήταν ένα ισχυρό όπλο ενάντια στην ασθένεια, έχει τώρα εκφυλιστεί στην παραγωγή των ιστοριών τρόμου στις εφημερίδες στις οποίες κάποια αβλαβής ουσία ενοχοποιείται ως atherogenic ή καρκινογόνος; Πρέπει να αναγνωριστεί ότι υπάρχει ουσία σε αυτή την κριτική. Αλλά επίσης είναι ειρωνικό ότι ο σκεπτικισμός για τη δυνατότητα επιδημιολογικού ελέγχου αποκαλύπτει περισσότερα για την αιτία της. Μόνο οι δεινόσαυροι θεωρούν τώρα ότι η αποτελεσματικότητα της θεραπείας μπορεί να καθιερωθεί χωρίς τη χρήση των τυχαίων ελεγχόμενων δοκιμών. Η εφαρμογή των συστηματικών αναθεωρήσεων και της μετα-ανάλυσης στην κλινική ιατρική έχει θεσμοποιηθεί από τη συνεργασία Cochrane. Και ο καθένας δέχεται ότι οι νέες διαγνωστικές δοκιμές πρέπει να αξιολογηθούν αυστηρά από τη μέτρηση της ιδιομορφίας και της ευαισθησίας τους. Έτσι, θα έπρεπε οι νευρολόγοι να ενδιαφέρονται ακόμα για την παραδοσιακή επιδημιολογία;
Ένας λόγος για τον οποίο θα έπρεπε να το κάνουν, είναι ότι παρέχει μια εναλλακτική άποψη, μια διαφορετική προοπτική από την έντονη αλλά στενή εστίαση στην ασθένεια που κάποιος μαθαίνει στην πρακτική νοσοκομείων. Ο κίνδυνος του ξαφνικού θανάτου στους ασθενείς με επιληψία είναι ένα παράδειγμα, όπου παίρνοντας μια άποψη από πληθυσμιακές μελέτες βοηθάει να τεθούν τα πράγματα σε μια σειρά. Ένας πρόσφατος εθνικός λογιστικός έλεγχος στη Μεγάλη Βρετανία υπογράμμισε την επείγουσα ανάγκη της καλύτερης κατανόησης και πρόληψης της επιληψίας. Ενώ αυτό ήταν μια πολύτιμη έκθεση που έλκυσε την προσοχή σε ένα πρόβλημα που αναγνωρίστηκε ανεπαρκώς, αξίζει να σκεφτούμε ότι μια επιδημιολογική ανάλυση των χρονικών τάσεων της θνησιμότητας από την επιληψία και στη Μεγάλη Βρετανία και στις ΗΠΑ προτείνει ότι η θνησιμότητα που συνδέεται με αυτή την πάθηση έχει περιοριστεί ουσιαστικά για τα προηγούμενα 50 έτη. Ένας δεύτερος λόγος είναι ότι μια επιδημιολογική προσέγγιση επιτρέπει μερικές φορές σε κάποιον να εξετάσει το πρόβλημα. Με έναν νέο και διαφορετικό τρόπο, το Αλτσχάιμερ, όπως ο καθένας ξέρει, χαρακτηρίζεται παθολογικά από την παρουσία πλακών νευρίτιδας και νευροφυτικής σύγχυσης.
Πράγματι σύμφωνα με τα τρέχοντα κριτήρια, μια καθορισμένη διάγνωση μπορεί να γίνει μόνο αφού σύμφωνα με την μεταθανάτια ιστολογική εξέταση αυτά τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα είναι παρόντα. Αλλά μια πληθυσμιακή μελέτη αυτοψίας των ηλικιωμένων ανθρώπων αμφιβάλλει για την άποψη πως το Αλτσχάιμερ είναι η πιο κοινή αιτία της άνοιας σε αυτήν την ομάδα ηλικίας. Ενώ οι παθολογίες και των δύο ασθενειών ήταν συχνές, ο συσχετισμός μεταξύ του ποσού της παρούσας παθολογίας και της γνωστικής πτώσης κατά τη διάρκεια της ζωής ήταν στην καλύτερη περίπτωση μέτριος. Δεν υπήρξε κανένα σαφές κατώτατο όριο των παθολογιών που προέβλεπε την άνοια.
Ο τρίτος λόγος είναι ότι η επιδημιολογία παρέχει μια απαραίτητη διορθωτική προσέγγιση των περισσότερων βιοϊατρικών ερευνών. Δεν είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα λανθασμένο με τη γενικευτική υπεραπλούστευση, είναι ακριβώς ότι υπάρχουν πολλά προβλήματα που δεν μπορεί να λύσει. Πολλές από τις δυνάμεις που έχουν επιπτώσεις στην υγεία και την ασθένεια λειτουργούν όχι σε ένα μεμονωμένο επίπεδο αλλά και σε ομάδες.
Ένα παράδειγμα είναι ασυλία κοπαδιών όπου αν και ένας ισχυρός καθοριστικός παράγοντας του κινδύνου ενός προσώπου να αρρωστήσει από μολύνσεις δεν είναι κάτι που μπορεί να συλληφθεί επαρκώς με τις μετρήσεις στα άτομα. Τα αποτελέσματα στην υγεία των δυνάμεων μεγάλης κλίμακας όπως οι παγκόσμιες αλλαγές κλίματος, και η αστικοποίηση, καθώς και η εκβιομηχάνιση και η αύξηση πληθυσμών είναι πιθανό να είναι βαθιά. Θα χρειαστούμε τους μοριακούς βιολόγους περισσότερο από τους επιδημιολόγους. Εάν πρόκειται να καταλάβουμε πώς λειτουργούν.
Η επιδημιολογία είναι βασισμένη σε απλές, αρχικές ασθένειες, και απεικονίζει τις αιτίες τους. Το πόρισμα είναι ότι με την μελέτη των στοιχείων της ασθένειας είναι δυνατό να προσδιοριστούν οι αιτίες. Και για πολλούς τύπους ασθενειών η εφαρμογή αυτής της αρχής έχει αποδειχθεί επιτυχής. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως μεγάλο μέρος αυτού που ξέρουμε για τον καρκίνο και τις μολύνσεις, όπως για τη coronary artery disease, προκύπτει από τις επιδημιολογικές μελέτες. Η επιδημιολογία έχει προσδιορίσει, επίσης, πολλές περιβαλλοντικές επιρροές που προκαλούν την ασθένεια. Οι κίνδυνοι της έκθεσης καπνίσματος στον ορυκτό μόλυβδο ακτινοβολίας ιονισμού σκόνης και πολλές από άλλες ουσίες που είναι παρούσες στο περιβάλλον έχουν ανακαλυφθεί και έχουν ποσοτικοποιηθεί κατά ένα μεγάλο μέρος μέσω των επιδημιολογικών ερευνών.
Αλλά στα τελευταία έτη το πλήθος συγκρουόμενων αποτελεσμάτων και ο ψεύτικος συναγερμός από βασισμένες στον πληθυσμό παρατηρήσεις, έχουν οδηγήσει στην άποψη πως η επιδημιολογία έχει φθάσει στα όριά της. Το επιχείρημα είναι ότι οι δυσκολίες του μέτρου της έκθεσης και των ευκαιριών για προκατειλημμένο και τη σύγχυση έμφυτους σε αυτά τα είδη των μελετών καθιστούν την επιδημιολογία, σχετικά με τους παράγοντες κινδύνου, ελάχιστα καλύτερη από την επιστήμη «παλιοπραγμάτων». Αυτό που κάποτε ήταν ένα ισχυρό όπλο ενάντια στην ασθένεια, έχει τώρα εκφυλιστεί στην παραγωγή των ιστοριών τρόμου στις εφημερίδες στις οποίες κάποια αβλαβής ουσία ενοχοποιείται ως atherogenic ή καρκινογόνος; Πρέπει να αναγνωριστεί ότι υπάρχει ουσία σε αυτή την κριτική. Αλλά επίσης είναι ειρωνικό ότι ο σκεπτικισμός για τη δυνατότητα επιδημιολογικού ελέγχου αποκαλύπτει περισσότερα για την αιτία της. Μόνο οι δεινόσαυροι θεωρούν τώρα ότι η αποτελεσματικότητα της θεραπείας μπορεί να καθιερωθεί χωρίς τη χρήση των τυχαίων ελεγχόμενων δοκιμών. Η εφαρμογή των συστηματικών αναθεωρήσεων και της μετα-ανάλυσης στην κλινική ιατρική έχει θεσμοποιηθεί από τη συνεργασία Cochrane. Και ο καθένας δέχεται ότι οι νέες διαγνωστικές δοκιμές πρέπει να αξιολογηθούν αυστηρά από τη μέτρηση της ιδιομορφίας και της ευαισθησίας τους. Έτσι, θα έπρεπε οι νευρολόγοι να ενδιαφέρονται ακόμα για την παραδοσιακή επιδημιολογία;
Ένας λόγος για τον οποίο θα έπρεπε να το κάνουν, είναι ότι παρέχει μια εναλλακτική άποψη, μια διαφορετική προοπτική από την έντονη αλλά στενή εστίαση στην ασθένεια που κάποιος μαθαίνει στην πρακτική νοσοκομείων. Ο κίνδυνος του ξαφνικού θανάτου στους ασθενείς με επιληψία είναι ένα παράδειγμα, όπου παίρνοντας μια άποψη από πληθυσμιακές μελέτες βοηθάει να τεθούν τα πράγματα σε μια σειρά. Ένας πρόσφατος εθνικός λογιστικός έλεγχος στη Μεγάλη Βρετανία υπογράμμισε την επείγουσα ανάγκη της καλύτερης κατανόησης και πρόληψης της επιληψίας. Ενώ αυτό ήταν μια πολύτιμη έκθεση που έλκυσε την προσοχή σε ένα πρόβλημα που αναγνωρίστηκε ανεπαρκώς, αξίζει να σκεφτούμε ότι μια επιδημιολογική ανάλυση των χρονικών τάσεων της θνησιμότητας από την επιληψία και στη Μεγάλη Βρετανία και στις ΗΠΑ προτείνει ότι η θνησιμότητα που συνδέεται με αυτή την πάθηση έχει περιοριστεί ουσιαστικά για τα προηγούμενα 50 έτη. Ένας δεύτερος λόγος είναι ότι μια επιδημιολογική προσέγγιση επιτρέπει μερικές φορές σε κάποιον να εξετάσει το πρόβλημα. Με έναν νέο και διαφορετικό τρόπο, το Αλτσχάιμερ, όπως ο καθένας ξέρει, χαρακτηρίζεται παθολογικά από την παρουσία πλακών νευρίτιδας και νευροφυτικής σύγχυσης.
Πράγματι σύμφωνα με τα τρέχοντα κριτήρια, μια καθορισμένη διάγνωση μπορεί να γίνει μόνο αφού σύμφωνα με την μεταθανάτια ιστολογική εξέταση αυτά τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα είναι παρόντα. Αλλά μια πληθυσμιακή μελέτη αυτοψίας των ηλικιωμένων ανθρώπων αμφιβάλλει για την άποψη πως το Αλτσχάιμερ είναι η πιο κοινή αιτία της άνοιας σε αυτήν την ομάδα ηλικίας. Ενώ οι παθολογίες και των δύο ασθενειών ήταν συχνές, ο συσχετισμός μεταξύ του ποσού της παρούσας παθολογίας και της γνωστικής πτώσης κατά τη διάρκεια της ζωής ήταν στην καλύτερη περίπτωση μέτριος. Δεν υπήρξε κανένα σαφές κατώτατο όριο των παθολογιών που προέβλεπε την άνοια.
Ο τρίτος λόγος είναι ότι η επιδημιολογία παρέχει μια απαραίτητη διορθωτική προσέγγιση των περισσότερων βιοϊατρικών ερευνών. Δεν είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα λανθασμένο με τη γενικευτική υπεραπλούστευση, είναι ακριβώς ότι υπάρχουν πολλά προβλήματα που δεν μπορεί να λύσει. Πολλές από τις δυνάμεις που έχουν επιπτώσεις στην υγεία και την ασθένεια λειτουργούν όχι σε ένα μεμονωμένο επίπεδο αλλά και σε ομάδες.
Ένα παράδειγμα είναι ασυλία κοπαδιών όπου αν και ένας ισχυρός καθοριστικός παράγοντας του κινδύνου ενός προσώπου να αρρωστήσει από μολύνσεις δεν είναι κάτι που μπορεί να συλληφθεί επαρκώς με τις μετρήσεις στα άτομα. Τα αποτελέσματα στην υγεία των δυνάμεων μεγάλης κλίμακας όπως οι παγκόσμιες αλλαγές κλίματος, και η αστικοποίηση, καθώς και η εκβιομηχάνιση και η αύξηση πληθυσμών είναι πιθανό να είναι βαθιά. Θα χρειαστούμε τους μοριακούς βιολόγους περισσότερο από τους επιδημιολόγους. Εάν πρόκειται να καταλάβουμε πώς λειτουργούν.
0 Comments:
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δημοφιλείς αναρτήσεις
-
ΟΙ ΠΟΝΟΙ ΠΟΥ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΤΡΙΔΥΜΟ ΕΙΝΑΙ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΟΙ ΚΑΙ ΑΝΘΕΚΤΙΚΟΤΕΡΟΙ ΣΕ ΦΑΡΜΑΚΑ ΚΑΙ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ Η ΕΡΕΥΝΑ ΜΕΧΡΙ ΣΤΙΓΜΗΣ ΔΕΝ ... -
Το εγκεφαλογράφημα είναι εδώ και μισό αιώνα πλέον γνωστό στην κλινική ρουτίνα. Κυρίως, χρησιμοποιείται για τη διάγνωση των εκφυλιστικών παθή... -
Ο ΕΡΠΗΣ ΖΩΣΤΗΡΑΣ ΠΟΛΥ ΤΑΚΤΙΚΑ «ΧΤΥΠΑΕΙ» ΣΕ ΜΕΡΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ, ΜΕ ΑΛΛΕΣ ΚΛΙΝΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΔΙΑΓΝΩΣΤΕΣ. ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ... -
ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΛΟΓΩ ΖΕΣΤΗΣ ΚΑΙ ΥΓΡΑΣΙΑΣ ΠΑΡΑΤΗΡΕΙΤΑΙ ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΩΝ ΠΟΙΚΙΛΟΧΡΟΥ ΠΙΤΥΡΙΑΣΗΣ Αν και η βασική αιτία της εμφάνισης της πο... -
ΣΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ASPERGER ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΕ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΕΛΑΦΡΑ ΜΟΡΦΗ ΑΥΤΙΣΤΙΚΩΝ ΔΙΑΤΑΡΑΧΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΚΑΠΟΙΩΝ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΩΝ ... -
Η ΜΥΟΤΟΝΙΚΗ ΔΥΣΤΡΟΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΡΓΑ ΕΞΕΛΙΣΣΟΜΕΝΗ «ΥΠΟΥΛΗ» ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΠΟΥ «ΞΑΦΝΙΑΖΕΙ» ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΤΗΣ. Είναι πάρα πολύ δύσκολο για έναν γι...
-
Με τρομερή συχνότητα εμφανίζεται τον τελευταίο καιρό ο έρπης ζωστήρας. Πρόκειται για κόκκινες επώδυνες φουσκάλες με φαγούρα και πόνο, ταξιδε... -
ΟΙ ΑΡΑΧΝΟΕΙΔEIΣ ΚΥΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΧΩΡΟΙ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΑΝΑΠΤΥΣΣΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΑΧΝΟΕΙΔΗ ΜΗΝΙΓΓΑ ΤΩΝ ΤΟΙΧΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ΚΑΙ Κ... -
ΠΟΛΥ ΤΑΚΤΙΚΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΕΡΠΗ ΖΩΣΤΗΡΑ ΜΑΖΙ Η ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΕΝΤΟΝΟ ΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ. Η συνύπαρξη των δύο νοσηρών καταστάσεων,... -
ΈΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΤΗ ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝΔΟΚΡΑΝΙΑΚΗΣ ΠΙΕΣΗΣ. Μέσα στον εγκέφαλο υπάρχει ένα σύστημ...
